Op weg naar Pinksteren
We leven in een bijzondere tijd. Letterlijk en figuurlijk. Alles wat er in de wereld op dit moment gebeurt heeft ons in de “greep”.  De oorlog in Oekraïne, de alarmerende rapporten over ons klimaat, de inperking van de nieuwsvrijheid in Rusland, de gebeurtenissen in het Midden-Oosten, de gevolgen van dit alles voor de voedselproductie. De hogere prijzen voor onze dagelijkse boodschappen, de duurdere energie, waardoor miljoenen mensen in ons het land het moeilijker krijgen om rond te komen. Voedselbanken die het steeds drukker krijgen en tegelijkertijd minder aanbod hebben.

Er komen door alles wat er gebeurt in de wereld of om ons heen allerlei vragen op ons af, bv. als we denken aan dat vreselijke ongeluk kortgeleden bij Havelte. En voor ons gelovigen is de grootste worsteling: Wat heeft God met dit leed en lijden van doen?

Deze vragen komen telkens weer naar boven in de wereld waarin wij mensen leven. Alleen we komen er met het ouder worden ook achter dat hier geen passende antwoorden op zijn te geven. Het blijven raadsels zoals ik een keer las. Net zoals het geloof omringd is met raadsels.
Wat betekent het geloof in al deze levensvragen? Soms moet je eerst met moeite helder krijgen wat het geloof daarin niet betekent. Het geloof heeft geen enkel antwoord op de vraag waaróm ziekte ons overkomt. Het geloof kan wel een kracht zijn om de weg te gaan die je moet gaan als je dit overkomt. Een kracht die je moed, geduld en vertrouwen geeft om die weg te gaan.
Op een bepaalde manier gaat het in het Pinksterverhaal ook over het gaan van die weg. We zijn gewend om het begin te lezen, over de Geest die met wind en vuur in het huis van de leerlingen binnenvalt, en dan over hoe iedereen de ander opeens kan verstaan. Daarna gaat het verhaal naadloos over in de preek van Petrus, die aan de verbaasde mensen uitlegt wat dit allemaal te betekenen heeft. En dan staat er, na die lange preek, dat de mensen vragen wat ze moeten doen, ‘bekeert u en laat u dopen’, zegt Petrus, en dan lezen we hoe op diezelfde dag 3000 mensen dat doen (2: 41).


Geloven is je toevertrouwen, het is het durven en willen wagen, met een Woord, met het verhaal van de Levende, met de Geest, die niemand ziet en niemand vangen kan, ongrijpbaar, maar toch – aanwezig, voelbaar, ervaarbaar. Adem die je draagt. Die jou draagt. God, het geheim van het leven, die gezicht heeft gekregen in Jezus, mens met de mensen.

Over een paar weken vieren we op 5 juni het Pinksterfeest in een gezamenlijke openluchtdienst, een lied wat ik voor deze dienst heb gekozen is het lied:
Wat zijn de goede vruchten, die groeien aan de Geest.

Met de woorden van het eerste couplet wil ik eindigen: Lied 841

Wat zijn de goede vruchten,
die groeien aan de Geest?
De liefde en de vreugde,
de vrede allermeest,
geduld om te verdragen
en goedertierenheid,
geloof om veel te vragen,
te vragen honderd-uit;
                                                                                              
Ds. E. van Veen